Հոգեւորականներն ու Քանդոմը

Ինչպես երեկ գրեցի, կատոլի եկեղեցու հովվապետ Բենեդիկտոս 16-ը, որոշ պայմաններում համաձայնել է քանդոմի օգտագործման հետ:

Այսօր մտածեցի, թե կարելի է մի քիչ ընդլայնել այս թեման, եւ առ հասարակ խոսել 21-րդ դարի եկեղեցու եւ հոգեւորականության մասին: Ուրեմն առաջիկա օրերում, կփորձեմ մի քանի գրությամբ խոսել այս թեմայի շուրջ:

Անցնելով բուն թեմային, նախ պիտի ասեմ, որ մարդկությունը դարերի ընթացքում միշտ փորձել է հեղափոխել ու բարելավել իր կյանքը, ավելի դյուրին, անվնաս եւ հանգիստ կյանք ունենալու նպատակով: Դրա պատճառով է, որ մարդկությունն առհասարակ հնարել ու ստեղծել է գործիքներ, ապրանքներ, մի խոսքով տեխնոլոգիա:

Այդ բնական զարգացման արդյունքն է նաեւ քանդոմը (պահպանակը): Նախնական պահպանակները հայտնվել են ավելի քան 4000 տարի առաջ, Եգիպտոսում: Այն ժամանակներում, ժողովուրդը զանազան հիվանդություններից խուսափելու նպատակով, օգտագործում էին բամբակյա ինչ որ պահպանակներ: Եւրոպայում տարածքում առաջին անգամ պահպանակներ են հայտնվել 100-200 թթ. -ին Հռոմում:

Հետո, 15-րդ դարում Սիֆլիսի համատարած լինելու հետեւանքով, զարգացավ պահպանակների օգտագործումը: 17-րդ դարում առաջացան ոչխարի աղիկից պարտաստված պահպանակներ: Մի տեղ կարդացել եմ, որ աղիկից պատրաստված պահպանակների օգտագործումը մեծ տարածում է ունեցել հենց վանքերում, ուր ճգնավորներն ու վանականները, իրենց շրջապատում (գյուղ, քաղաք, վանական կույսեր) անցանկալի զավակներ ունենալու վտանգից խուսափելու նպատակով, օգտագործում էին աղիկից պատրաստված պահպանակները: Ի դեպ, պիտի ավելացնեմ, որ այն ժամանակահատվածում, աղիկից պատրաստված պահպանակների օգտագործումը թանգ հաճույք էին համարվում:

Ինչ որ է, եկեղեցին, սեռական ազատ հարաբերությունը կանխելու մտադրությամբ, ի սկզբանե դեմ է եղել պահպանակի օգտագործման դեմ: Դա է պատճառը, որ հենց մեկ դար առաջ, կատոլիկ ընտանիքների մեծամասնությունը բազմազավակ էր:

Դե հիմա եկենք պատկերացնենք, ինչպես է, որ 4000 տարի առաջ, Եգիպտացիները, հետո Հռոմեացիները ըմբռնում էին պահպանակների կարեւորությունը, իսկ 20 եւ 21 -րդ դարերում ապրող կատոլիկները, իրենց Պապով՝ մերժում են դրա օգտագործում: Այն էլ մի ժամանակաշրջանում, որ աշխարհում խիստ ծավալված է HIV Ձիահը:

Արդյոք չի կարելի կասկածե՞լ նման մարդկանց մտքի առողջության վրա: Ինչպե՞ս է, որ հենց այդ մարդիք դադապարտում են թալիբանի մահապարտների ահաբեկչական գործողությունները, երբ նրանք համոզված են, որ իրենք իրենց պայթեցնելուց հետո, գնալու են դրախտ ու փրկվելու են, իսկ հետո մերժում են պահպանակների օգտագործման խիստ տրամաբանական երեւույթը:

Իմ կարծիքով, հոգեւորականները իրենց դերը վտանգված են տեսնում, երբ գիտությունը զարգանում է:

Արդյոք կարելի՞ է շարունակել հավատալ եւ կառչած մնալ եկեղեցական, եւ առ հասարակ կրոնական որեւէ հավատամքին:

Հ.Գ. Մի պահ պատկերացրեք, եթե միայն քրիստոնյա աշխարհը, ամբողջությամբ հետեւեր կատոլիկ եկեղեցու Պապերի հրահանգներին, եւ պահպանակները չօգտագործվեյին, այսօր աշխարհը ի՞նչ մեծ աղետի դիմաց պիտի կանգներ: